ما کجا،اونا کجا؟

چند وقت پیش برنامه ای رو از کانالM-TV میدیدم که البته الان دوباره داره اونو پخش می کنه.اسم برنامه Two-A-Days و در مورد تیم فوتبال آمریکایی یه دبیرستان به اسم Hoover و مسابقات اون بود.چیزی که واقا بعد از دیدن این برنامه نظرمو جلب کرد،امکانات بی نظیری بود که در اختیار این مدرسه و به طور مشخص در اختیار این تیم بود.ورزشگاه اختصاصی،پوشش مسابقات از طریق تلویزیون و حتی اسکورت پلیس وقتی می خواستن به ورزشگاه دیگه ای برن.بعد از دیدن چند قسمت از این برنامه،واقا حسرت خوردم و به قول انگلیسی هاday dream می کردم.از خودم پرسیدم چرا ما هیچی تو دوران دبیرستانمون نداشتیم؟چرا ما تو پیش دانشگاهی حتی یه زنگ ورزشم نداشتیم؟ چرا ما هیچ جایی نداشتیم که یه کم خودمونو خالی کنیم،یه کم بخندیم و ورزش کنیم؟ چرا به جای اینکه یکی به ما اهمیت بده،تو خیابون تو سرمون میزنن؟بعد از این ماجرا،یاد ماجرای جالب تری افتادم.سال سوم دبیرستان یعنی دو سال پیش،رفتیم برای مسابقات بسکتبال منطقه.محل بازی سالن داغون اسدی بود که من قبلا نرفته بودم.سالن اونقدر داغون بود که تیم ما هم قسم شد که زودتر بازی رو ببره و فرار کنیم.از جاذبه های توریستی اونجا دستشویی اون بود که از 6 کیلومتریش نمی شد رد شد.تا امروز 6 روز از المپیک گذشته،آمریکای جهانخوار فقط تا حالا 10 تا طلا گرفته و بعد از چین مقام دوم رو داره.حالا قضاوت و نتیجه گیری باشه با خودتون.

-0راهای پیشنهادی نویسنده برای ازبین بردن مشکلات احتمالی برای جوانان و ورزش:

1-افزایش مدارس غیر انتفاعی به مساحت کمتر از یک لانه موش،برای پیشبرد اهداف آموزشی،فرهنگی و ورزشی

2-افزایش نیروهای محترم انتظامی در خیابانها به منظور افزایش هیجان زندگی مردم، به خصوص جوانها

3-کم کردن هرچه بیشتر بودجه ی آموزش و پرورش

4-حذف زنگهای ورزش از ساعت کار مدارس