این روزها از همه جا خبرهای جالبی می رسد.فروش میلیاردی اخراجی ها،احداث پالایشگاه در کلاه
قرمز آباد سفلا،دست دادن چاوز همان پدر معنوی پوپولیست های ایرانی با اوباما و یا تقدیر وزیر ارشاد
از مسعود ده نمکی.
بگذارید درباره سینما صحبت کنم.از فروش بالای اخراجی ها مدت زیادی نمی گذرد.من از این فروش
تعجبی نکردم البته سهمی هم از آن نداشتم،چون به دیدن فیلم نرفتم.وقتم برایم بیشتر ارزش داشت.اما
فروش بالای اخراجی ها فکرم را مشغول کرده بود که چرا مردم برای دیدن شوخی های پیش پا افتاده و
کوچه بازاری حاضرند نصفه شب ودر سانس ویژه هم به تماشای اخراجی ها بروند.البته من نمی توانم به
کسی بگویم که به دیدن چه فیلمی برود یا نرود،اما این را می توانم بگویم که سلیقه ی فیلم دیدن ما خیلی
پایین است.این شاید خیلی هم تقصیر مخاطب نباشد.منظورم این است که چون سینما گران تحسین شده ای
مانند فرمان آرا،کیارستمی،مهرجویی،بیضایی و قبادی و...سال تا سال فیلم نمی سازند،و اگر هم بسازند
فیلم هایشان توقیف می شود یا سانسور می شود یا کنار خیابان به فروش می رسد،امکان بالا رفتن سلیقه
مخاطب عملا از بین می رود.پس فیلم هایی باقی می ماند مثل اخراجی ها،چهارچنگولی وسوپر استار و
باقی شاهکار های سینمای ایران!!!
این صحبت در مورد تلویزیون هم صادق است. حالا اگر در سینمای ما شرایط عادلانه ای حاکم بود
وهمه ی فیلم سازان با شرایط یکسان فیلم می ساختند،آن وقت سلیقه ی بیننده هم بالا می رفت واین
فیلم های پوپولیستی کمتر روی پرده می آمد وراه برای امثال ده نمکی باز نمی شد که فکر کنم در
عمرشان فقط در دو ژانر سینمای دفاع مقدس و هشت سال دفاع مقدس فیلم دیده باشند!!!
